Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί στον Ειδικό Γραμματέα, Νίκο Χρυσάκη, ότι είναι πραγματικά δοσμένος στον ρόλο του.
Δραστήριος, παρών, κινητικός.
Τόσο δοσμένος όμως, που μέσα στην κεκτημένη του ταχύτητα, στην προσπάθεια να αποδείξει ότι αξίζει την εμπιστοσύνη που του δόθηκε,
ξεκινάει ενέργειες που —όσο καλές κι αν φαίνονται στην πρόθεση— βγάζουν μάτι στη δομή.
Το πρώτο που γίνεται φανερό είναι ότι στη νοοτροπία του δεν έχει φύγει η μπλε στολή.
Η φρασεολογία του, ο τρόπος παρέμβασης, ο τρόπος που συντονίζει, φέρουν το ίχνος του βαθύ μπλε —
όχι σε πολιτικό επίπεδο μόνο, αλλά σε διοικητικό DNA.
Και αυτό, μέσα στον ευαίσθητο χώρο της προστασίας των ζώων, δημιουργεί πρόβλημα κατανόησης και εμπιστοσύνης.
Η παγίδα της επαφής με την εξουσία
Πέρα από πρόσωπα, η ίδια η κυβέρνηση κάνει λάθη τα οποία θα βρει μπροστά της.
Όταν συνομιλείς ανοιχτά με θεσμούς που θα έπρεπε να είναι ανεξάρτητοι,
οφείλεις να είσαι απόλυτα προσεκτικός — γιατί εκεί διασφαλίζεται η λαϊκή κυριαρχία.
Στην περίπτωση του αφηγήματος «Άργος», η προσοχή αυτή απουσίασε.
Και όσοι συμμετείχαν —είτε από αφέλεια είτε από ιδιοτέλεια— θα το δουν να επιστρέφει σαν μπούμερανγκ.
Προσπαθώ αυτές τις μέρες να κρατήσω το μυαλό μου καθαρό.
Να δω αν στην απέναντι πλευρά βρίσκονται άνθρωποι που απλώς χάθηκαν μέσα σε απόψεις, σε προθέσεις που μπλέχτηκαν.
Αλλά όσο και να το θέλω, το αποτέλεσμα έχει αρνητικό πρόσημο.
Δεν νιώθω ασφαλής — ούτε ως Έλληνας, όταν βλέπω πρόσωπα με αδιαφανή τρόπο δράσης να συνομιλούν με τη Δικαιοσύνη,
ούτε ως κυνόφιλος, όταν ακούω εκφράσεις όπως «ομαδικές στειρώσεις» ή «διαχείριση αδέσποτων».
Η ζωή του σκύλου δεν είναι excel
Για τις στειρώσεις, θα μιλήσω αλλού.
Αλλά για το άλλο, το πιο επικίνδυνο, θέλω να το πω ξεκάθαρα:
Δεν υπάρχει “διαχείριση” σκύλου. Υπάρχει σχέση, ευθύνη, σεβασμός.
Κανένα σκυλί δεν είναι δημόσιο δεδομένο,
κανένα πλάσμα δεν είναι στοιχείο για να «πιάσουμε τον στόχο», να «πατήσουμε τον δείκτη», να κλείσει το πρότζεκτ με επιτυχία.
Η παράταση είναι ψευδής
Κι ενώ είμαστε —υποτίθεται— σε φάση αναμονής,
δίνεται η εντύπωση ότι στο παρασκήνιο συνεχίζονται εντατικά οι ίδιες δράσεις: μαζικές στειρώσεις, επιτόπιες παρεμβάσεις,
προγράμματα από γωνιά σε γωνιά της χώρας.
Η εξουσία που φυσικά διαπραγματεύεται μόνο με τους “εκλεκτούς της”,
δεν μπορεί την ίδια στιγμή να συνεχίζει “στο πεδίο” —
σαν να έχει λευκή επιταγή.
Η “φιλοζωία” δεν είναι ΟΠΕΚΕΠΕ αλλά μπορεί να γίνει κάτι χειρότερο!
Ο πήχης της φιλοζωίας στην Ελλάδα έχει ανέβει.
Όχι από νόμους. Από ανθρώπους.
Και αν δεν προσέξουν, σύντομα θα καταλάβουν ότι αυτός ο τομέας είναι πιο δύσκολος από τον ΟΠΕΚΕΠΕ.
Γιατί εδώ δεν μετριούνται χωράφια.
Εδώ μετριούνται καρδιές — και δεν μπαίνουν σε σύστημα επιδότησης.
Χ.Κ.