Η προστασία των ζώων στην Ελλάδα είναι ένας τομέας που συχνά αντιμετωπίζεται αποσπασματικά, με νομοθετικές πρωτοβουλίες που δεν συνοδεύονται από ουσιαστική υποστήριξη στην εφαρμογή τους. Πρόσφατα, η Πανελλήνια Ομοσπονδία «Νέμεσις» παρουσίασε στον Αρχηγό της ΕΛ.ΑΣ., κ. Δημήτρη Μάλλιο, μια εκτενή λίστα δυσλειτουργιών που ισχυρίστηκε ότι συναντούν οι εθελοντές στον δρόμο. Η πρόθεση είναι σαφής και θεμιτή: να βελτιωθεί η ανταπόκριση των αρχών στις υποθέσεις κακοποίησης ζώων.
Όμως, μέσα σε αυτόν τον διάλογο λείπει μια κρίσιμη παραδοχή: η Ελληνική Αστυνομία καλείται να εκτελέσει αυτόν τον ρόλο μέσα σε συνθήκες τεχνικής, ανθρώπινης και επιχειρησιακής υποβάθμισης, που δεν μπορεί να αγνοηθεί.
Μια αποστολή που ξεπερνά την υπάρχουσα υποδομή
Πολλά Αστυνομικά Τμήματα δεν διαθέτουν τον απαραίτητο εξοπλισμό για την τεκμηρίωση περιστατικών κακοποίησης. Η συλλογή αποδεικτικών, η χρήση καμερών ασφαλείας ή ακόμη και η ασφαλής μεταφορά ενός ζώου απαιτούν πόρους που, σε αρκετές περιοχές, απλώς δεν υπάρχουν.
Την ίδια στιγμή, τα στελέχη της ΕΛ.ΑΣ. σηκώνουν καθημερινά το βάρος της δημόσιας ασφάλειας, της αντιμετώπισης του κοινού εγκλήματος, της τροχαίας, της ενδοοικογενειακής βίας και — πλέον — της εφαρμογής του νόμου για τα ζώα. Αυτή η υπερφόρτωση καθιστά αδύνατη την απόλυτη ανταπόκριση σε κάθε υπόθεση, όσο καλή κι αν είναι η πρόθεση.
Το φιλοζωικό υπόβαθρο είναι κοινωνικό ζήτημα
Συχνά ακούμε ότι οι αστυνομικοί δεν έχουν επαρκή φιλοζωική κουλτούρα. Αλλά η αλήθεια είναι πως οι αστυνομικοί είναι μέλη της ίδιας κοινωνίας με τους πολίτες που καλούνται να ελέγξουν. Όταν η κοινωνία συνολικά υπολείπεται σε περιβαλλοντική και φιλοζωική παιδεία, η λύση δεν είναι να δείχνουμε το δάχτυλο στην ΕΛ.ΑΣ., αλλά να αναζητούμε πώς η εκπαίδευση και η ευαισθητοποίηση θα καλύψει το κενό σε όλη την κοινωνία.
Η εκπαίδευση των αστυνομικών πάνω σε ζητήματα ευζωίας πρέπει να θεσμοθετηθεί από το ίδιο το κράτος, όχι να εξαρτάται από εθελοντικές προσπάθειες, αλλά με αναγνώριση ότι η αλλαγή νοοτροπίας δεν γίνεται σε μια νύχτα.
Από την αντιπαράθεση στη συνεργασία
Η κριτική είναι απαραίτητη, αλλά η τυφλή αντιπαράθεση οδηγεί μόνο σε αμυντικές στάσεις. Αυτό που χρειάζεται τώρα είναι μια συμμαχία μεταξύ φιλοζωικών οργανώσεων και αστυνομίας. Μια συμμαχία που:
- Θα πιέζει για την παροχή εξοπλισμού και τεχνικών μέσων στα Α.Τ.
- Θα προωθεί θεσμική εκπαίδευση σε νέους και εν ενεργεία αστυνομικούς.
- Θα δημιουργεί πρωτόκολλα συνεργασίας που θα λαμβάνουν υπόψη τις πραγματικές δυνατότητες της αστυνομίας.
Το στοίχημα
Η προστασία των ζώων δεν είναι πολυτέλεια, αλλά μέρος της ασφάλειας και της ηθικής τάξης μιας κοινωνίας. Αν η ΕΛ.ΑΣ. έχει την ευθύνη να την εγγυηθεί, τότε η κοινωνία — και οι φιλοζωικές οργανώσεις — έχουν την ευθύνη να της δώσουν τα εργαλεία, την υποστήριξη και την εκπαίδευση που χρειάζεται.
Ώρα, λοιπόν, να σταματήσουμε να βλέπουμε την Ελληνική Αστυνομία ως «αντίπαλο» και να τη δούμε ως σύμμαχο που πρέπει να ενισχυθεί. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να περάσουμε από τις ευχές στην πράξη.