Τις τελευταίες ημέρες ακούγονται ξανά δηλώσεις για την ανάγκη «περισσότερων εθελοντών» στην Ελλάδα. Όμως, πίσω από το ρομαντικό πέπλο του εθελοντισμού, κρύβεται μια σκληρή πραγματικότητα: ο εθελοντισμός στη χώρα μας έχει γίνει το χέρι βοηθείας των αποτυχημένων πολιτικών.
Σε έναν δημόσιο τομέα που παραμένει υποστελεχωμένος, σε υπηρεσίες που θα έπρεπε να είναι στοιχειώδες καθήκον του κράτους – από την πολιτική προστασία και τα νοσοκομεία μέχρι την κοινωνική πρόνοια και την προστασία ζώων – το «μπαλάκι» πετιέται στους εθελοντές. Στους ίδιους πολίτες που ήδη πληρώνουν φόρους, καλούνται να καλύψουν με προσωπικό κόπο και χρήμα τα κενά μιας ανίκανης κρατικής μηχανής.
Η Ελλάδα την ίδια στιγμή διαφημίζεται ως success story αριθμών: ανάπτυξη, επενδύσεις, σταθερότητα. Κι όμως, πίσω από τις ψευδείς βιτρίνες, οι βασικές δομές παραμένουν γυμνές. Κι εκεί ακριβώς τοποθετείται το «μπάλωμα» του εθελοντή.
Το ερώτημα είναι σκληρό αλλά αναγκαίο:
Μήπως ο εθελοντισμός δεν είναι πια πράξη αλληλεγγύης, αλλά συνέργεια σε μια συστηματική υποκατάσταση της εργασίας; Μήπως τελικά οι εθελοντές, με καλές προθέσεις, στερούν τη θέση που θα έπρεπε να καταλαμβάνει ένας εργαζόμενος με αξιοπρεπή μισθό και δικαιώματα; Μήπως είναι το δεκανίκι μιας αποτυχημένης διαχείρισης προβλημάτων;
Η κοινωνία δεν χρειάζεται περισσότερους εθελοντές. Χρειάζεται υπεύθυνο κράτος και αξιοπρεπείς δουλειές. Γιατί πίσω από την ωραιοποίηση της “προσφοράς”, κρύβεται η πιο σκληρή εκδοχή της εκμετάλλευσης.
Χ.Κ.