Μας λένε ότι το microchip και το DNA είναι «εργαλεία για το καλό των ζώων».
Ότι χάρη στην υποχρεωτική σήμανση και την γενετική καταγραφή, ο σκύλος θα “επιστρέψει” στον κηδεμόνα του, οι παράνομες εκτροφές θα παταχθούν, τα αδέσποτα θα εξαφανιστούν.

Μας λένε ψέματα.
Γιατί πίσω από το chip και το DNA γεννιέται κάτι πολύ μεγαλύτερο: η χρυσή βιομετρική αγορά.
Από το λουρί στον φάκελο
Η σήμανση του ζώου υπήρξε ανέκαθεν πρακτικό εργαλείο: βάζεις microchip, το ζώο καταγράφεται, αν χαθεί το βρίσκεις.
Απλό, λογικό, απαραίτητο — όταν το χειρίζεται σωστά ένας υπεύθυνος ιδιοκτήτης και μια διαφανής διοίκηση.
Όταν όμως η υποχρεωτική σήμανση δεν σταματά στο τσιπ αλλά επεκτείνεται στο υποχρεωτικό DNA, κάτι αλλάζει ριζικά:
το κατοικίδιο γίνεται φορέας μοναδικού γενετικού προφίλ, συνδεδεμένου μόνιμα με τον ιδιοκτήτη.
Αυτό δεν είναι απλώς ταυτοποίηση.
Είναι αρχείο βιομετρικό, δια βίου, που ανοίγει τεράστια πεδία εμπορικής εκμετάλλευσης.
Η μεγάλη δίψα για δεδομένα
Σήμερα η αγορά κατοικίδιων δεν είναι μόνο τροφές και λουριά.
Είναι κλινικές, ασφάλειες, φάρμακα, γενετικές υπηρεσίες, έρευνες αγοράς, στοχευμένη διαφήμιση.
Φαντάσου μια πανευρωπαϊκή βάση DNA σκύλων, συνδεδεμένη με:
τα microchips, το DNA
τους ιδιοκτήτες,
τα στοιχεία τοποθεσίας και κατανάλωσης.
Κάθε κλικ στο vet shop, κάθε συνδρομή, κάθε επίσκεψη στον κτηνίατρο γίνεται δεδομένο.
Το γενετικό αποτύπωμα του ζώου δένει με το καταναλωτικό προφίλ του ανθρώπου.
Big data, bigger money
Μια τέτοια βάση είναι ο θησαυρός κάθε ασφαλιστικής, pet industry, φαρμακοβιομηχανίας και οποιοσδήποτε εταιρείας.
Στήνονται big data μελέτες για:
Πχ
ποιες ράτσες παράγουν προβλήματα υγείας → νέα εμβόλια,
ποιες περιοχές έχουν ανεύθυνους ιδιοκτήτες → πρόστιμα,
ποιοι κηδεμόνες πληρώνουν premium → εξατομικευμένες υπηρεσίες.
Κάθε δείγμα DNA μπορεί να καταλήξει σε τράπεζες γενετικού υλικού, σε εταιρείες breeding, σε πανεπιστημιακές έρευνες, σε αγορές βιοτεχνολογίας που διψούν για φτηνό γενετικό υλικό.
Και ο ιδιοκτήτης; Πληρώνει. Για το δείγμα, για τη διατήρηση, για την τροποποίηση, για το πρόστιμο.
Η ευθύνη γίνεται βιοπολιτική επιτήρηση, όχι φροντίδα.
Τι δεν σου λένε
Ότι το DNA δεν σταματά στο να βρεις ποιος πέταξε τον σκύλο.
Ότι το μικροchip, χωρίς έλεγχο εκτροφών και κουλτούρα υπεύθυνης κηδεμονίας, είναι μια τρύπια ομπρέλα — που απλώς δικαιολογεί το επόμενο βήμα: «πρέπει να πάμε σε DNA για να δουλέψει σωστά».
Εσείς επιλέγετε…είστε πελάτες ή κηδεμόνες
Η βιομετρική αγορά των ζώων δεν είναι μονόδρομος.
Είναι επιλογή.
Η ευθύνη δεν κατοικεί σε τσιπάκια και εργαστήρια γενετικής.
Κατοικεί στον έλεγχο εκτροφών, στην κουλτούρα φροντίδας, στις ποινές για τον άνθρωπο που εγκαταλείπει — όχι στο γενετικό αποτύπωμα του σκύλου.
Κάθε ιδιοκτήτης που καταπίνει το αφήγημα «DNA για το καλό των αδέσποτων» βάζει ένα τούβλο σε μια αγορά που θα τον έχει πελάτη και υπόλογο για πάντα.
Η βιομετρική αγορά γεννιέται.
Το αν θα μεγαλώσει — εξαρτάται από εμάς.