Περίπου τρεις δεκαετίες πίσω στην Αθήνα τα πάντα ήταν διαφορετικά. Οι άνθρωποι, τα σπίτια, οι σκύλοι. Ίσως να ήταν η παιδική αθωότητα αλλά η βία που φωλιάζει στα βάθη των ζωών μας δεν υπήρχε ή τουλάχιστον δεν την έβλεπα. Οι σκύλοι που περιφερόντουσαν στους δρόμους δεν ονομάζονταν αδέσποτοι.
Κάθε τόσο ακουγόταν η φωνή ενός μικρού παιδιού που φώναζε Ελεύθερος Σκύλος και μαζευόμασταν όλοι να δούμε το νέο μέλος της παρέας. Μας μεγάλωναν αυτά τα ζώα. Μας πήγαιναν σχολείο, μας περίμεναν να σχολάσουμε…ήταν εκεί στις “δύσκολες” πάντα να ακούσουν…ωραίες μέρες! Εάν κάποιος “ακουμπούσε” ένα ζώο το νέο εξαπλωνόταν σε μερικά λεπτά και χωρίς την χρήση social media. Γινόταν εκείνος που πετούσε πέτρες στις γάτες που κλώτσαγε τους σκύλους…ο αλήτης. Το πρόβλημα λυνόταν σε τοπικό επίπεδο η απομόνωση μιας τέτοιας συμπεριφοράς ήταν άμεση.
Από την άλλη τότε δεν υπήρχαν σκύλοι που κυνηγούσαν την ουρά τους ούτε μαραφέτια που έβγαζαν οι άνθρωποι νευρικά από την τσέπη τους για να δουν εάν είχαν κάποιο μήνυμα. Η νεύρωση ήρθε αργά όσο αργά ήρθε και ο περιορισμός της δράσης ανθρώπων και σκύλων. Η αστυνομία τότε ερχόταν κάθε δεύτερη μέρα να επιπλήξει για τις φωνές από τα παιχνίδια των παιδιών στους δρόμους. Πάντα υπήρχε ένας τρελός που την καλούσε. Σήμερα δεν ακούς τίποτα και εάν πλησιάσει κάποιο περιπολικό τότε ξέρεις ότι δεν είναι για κάποιο παιχνίδι. Γίναμε περισσότεροι τότε ήμασταν μια χούφτα οικογένειες ακόμα και στην πυκνή κυψέλη. Εαν δεν έλεγες καλημέρα σε κάποιον σήμαινε ότι κάτι είχες μαζί του…ποτέ ότι δεν τον είδες.
Οι σκύλοι δεν μας δάγκωναν όσο δυνατά και να φωνάζαμε ή να κουνούσαμε τα χέρια μας σαν παιδιά…ήξεραν βλέπεις τότε οι σκύλοι τι είναι τα παιδιά…σήμερα δεν ξέρουν! Ξέραμε τότε και εμείς τι ήταν σκύλος, ο καλύτερος μας φίλος. Δεν χρειαζόταν να μάθουμε κάτι περισσότερο. Κυριαρχίες, θεωρίες, επιθετικότητες…μα τι λες…ο καλύτερος μας φίλος. Ο σκύλος είχε το ίδιο ύψος με τον άνθρωπο κανένας δεν μπορούσε να τον κοιτάξει από ψηλά.
Τότε πλέναμε συχνά τα χέρια μας σπάνια τους σκύλους. Η μυρωδιά του σκύλου ήταν οικεία και εάν κάποιος δυσανασχετούσε τον κοιτάζαμε περίεργα. Ήταν απλά τα πράγματα. Κανένας δεν έκανε πίσω στον σκύλο που γάβγιζε ξέραμε ότι τον φόβο οι σκύλοι τον σιχαίνονται.
Αργά αργά ήρθε η απόσταση από το “σκύλο”. Ο άνθρωπος «ψήλωσε» απότομα, οι αλάνες χάθηκαν, οι καλημέρες κόπηκαν, τα αυτοκίνητα έγιναν πιο γρήγορα και παίρνανε σβάρνα τα ζώα, τα στέκια από τους δρόμους μεταφέρθηκαν σε μια οθόνη. Ένας ιός με το όνομα ΔΕΠΥ άρχισε να προσβάλει τα παιδιά.
Κάπου εκεί ο πρώτος σκύλος κυνήγησε το μόνο που κουνιόταν…την ουρά του, κάπου εκεί γεννήθηκε το σύνδρομο του αποχωρισμού, κάπου εκεί αρχίσαμε να αντιμετωπίζουμε την συμπεριφορά ως ασθένεια!
Ονομάζομαι Χρήστος Κούτσης και είμαι επαγγελματίας εκπαιδευτής σκύλων. Αναλαμβάνω την εκπαιδεύση σκύλων από όλες τις περιοχές εντός Αττικής και ιδιαίτερα από το Κέντρο της Αθήνας. Προτιμούνται, επίσης, οι παρακάτω περιοχές: Γαλάτσι, Νέα Ιωνία, Καισαριανή, Βύρωνας, Νέο Ηράκλειο, Ηλιούπολη, Αργυρούπολη, Βούλα, Πειραιάς, Ταύρος, Καλλιθέα. Σε περιπτώσεις εκτός Αττικής αναλαμβάνω μόνο διορθώσεις συμπεριφοράς που μπορούν να ολοκληρωθούν επιτυχώς σε σύντομο χρονικό διάστημα.