Μεταπηδήστε στο περιεχόμενο

Ο Λευκός Θεός, ο Volvo από τις κυνομαχίες και ο Μπόμπος!

Ξεγελάστηκα από τη φωτογραφία! Δεκάδες σκύλοι που έτρεχαν στους δρόμους. Ήταν ιδανική για το άρθρο μου ο αρχηγός της αγέλης. Μετά μπήκε η περιέργεια σαν ίωση μέσα μου. Ποιος είχε τραβήξει αυτή τη φωτογραφία; Ήταν σαφές ότι δεν ήταν προϊόν photoshop. Μια εκατοντάδα σκύλων έτρεχαν παράλληλα. Δεν ήταν δύσκολο να βρω την πηγή της. Ήταν ένα από τα βασικά πλάνα μιας ταινίας με σκύλους…και ενθουσιάστηκα!

Η ταινία ονομάζεται ο Λευκός Θεός. Στην περιγραφή δεν υπήρχαν πολλά στοιχεία, μόνο ότι ο σκύλος ενός μικρού κοριτσιού εγκαταλείπεται από την οικογένεια του διότι δεν μπορεί να τον κρατήσει. Ο λόγος είναι η βαριά φορολογία που επιβάλλεται σε όσους έχουν ημίαιμους σκύλους σε μια προσπάθεια η κυβέρνηση να μειώσει των αριθμό των αδέσποτων. Τα κυνοκομεία γεμίζουν αφού αρκετοί οδηγούνται στην εγκατάλειψη των σκύλων τους. Ήμουν σίγουρος ότι θα έβλεπα την ιστορία ενός σκύλου που θα κατάφερνε να επιβιώσει στους δρόμους και να γίνει ο αρχηγός μιας τεράστιας αγέλης.

Ξεκίνησα να βλέπω λοιπόν την ταινία έχοντας επικεντρώσει στο να ανακαλύψω τις εκπαιδευτικές τεχνικές που χρησιμοποιήθηκαν για να βγάλουν τόσους σκύλους στους δρόμους για ένα γύρισμα. Η ταινία ξεκίναγε με το επίμαχο πλάνο. Κάτι όμως δεν πήγαινε καλά οι σκύλοι έδειχναν να κυνηγούν ένα μικρό κοριτσάκι με ποδήλατο. Χρειάστηκα όλες τις αντοχές μου για να την δω ολόκληρη…και το στομάχι μου άντεξε μόνο και μόνο επειδή μπορούσα να αναγνωρίσω το ψευδές των πλάνων. Πράγματι ο σκύλος έγινε ο αρχηγός μιας τεράστιας αγέλης την οποία έστρεψε εναντίων των ανθρώπων, για να εκδικηθεί για όσα του συνέβησαν.

Μετά την εγκατάλειψη του στους δρόμους βρέθηκε στα χέρια ενός εκπαιδευτή κυνομάχων, που τον “γαλούχησε” στο φόβο και το μίσος. Δεν θα συνεχίσω την περιγραφή της ταινίας ούτε θα την αξιολογήσω εάν και έχω αντιρρήσεις σε αρκετά σημεία. Όσοι θέλουν μπορούν να την δουν. Πίσω όμως από ότι κατά την άποψή μου ήταν ατυχές, υπήρχε ένα σενάριο που ξεγύμνωνε άθλια κομμάτια της ανθρώπινης κοινωνίας… πραγματικά και όχι προϊόντα σεναρίου και δεν αναφέρομαι μόνο στις κυνομαχίες. Θα πρέπει αργά ή γρήγορα να καταλάβουμε ότι αυτό που οδηγεί στην όποια απάνθρωπη πράξη δεν είναι η έλλειψη νόμων. Είναι η έλλειψη συνείδησης…αυτός είναι ο υπέρτατος νόμος και η συνείδηση διαμορφώνεται δεν επιβάλλεται! Οι νόμοι χωρίς συνείδηση είναι απλά άχρηστοι. Στο τέλος της ταινίας και θα το πω αποφεύγοντας η περιγραφή μου να είναι spoiler οι σκύλοι υποχωρούν στην αγνότητα και την αγάπη. Ο άνθρωπος και η “σκέψη” του “χαμηλώνουν” αντιλαμβανόμενοι ότι είναι πολύ μικροί για να τα βάλουν με το “ένστικτο”.

Πέρασαν μήνες για να βγει από την σκέψη μου η συγκεκριμένη ταινία…

Την Μαρίνα Λυμπεροπούλου την γνωρίζω από το 2008. Από τις πρώτες μαχήτριες για τα δικαιώματα των ζώων. Σήμερα εκατοντάδες σκύλοι και γάτες βρίσκονται στην θαλπωρή ενός σπιτιού απολαμβάνοντας την ανθρώπινη αγάπη επειδή η Μαρίνα εξαντλούσε κάθε δυνατότητα για να βοηθήσει ένα ζώο. Οι περισσότεροι ίσως να την γνωρίζετε ως συμπαρουσιάστρια του Παρατρίχα μιας εκπομπής με φιλοζωικό περιεχόμενο που προβαλλόταν πριν χρόνια στον Skai. Εγώ την γνωρίζω ως την ιδρύτρια του Pit Bull Rescue, αρκετών φιλοζωικών οργανώσεων και ως άνθρωπο που έχει αφιερώσει την ζωή του στην βοήθεια των ζώων και ειδικότερα στην διάσωση της πιο ταλαιπωρημένης φυλής στον κόσμο τα Pit Bull.

Την εποχή που το διαδίκτυο ανέπτυσσε την δυναμική του στην Ελλάδα το site της pets.gr αποτελούσε μια από τις ελάχιστες πηγές πληροφόρησης για θέματα εκπαίδευσης, νέα από όλο τον κόσμο για το σκύλο και τη γάτα, συνεχείς προσπάθειες υιοθεσιών για σκύλους που βρίσκονταν εγκαταλειμμένοι και άλλα πολλά.

Για αρκετά χρόνια μιλάγαμε μόνο στο τηλέφωνο. Μου είχε πει για έναν σκύλο που έσωσε…ένα πρώην κυνομάχο και τον κράτησε μαζί της, αλλά ποτέ δεν φανταζόμουν αυτό που θα έβλεπα όταν τον γνώριζα. Πέρασα λοιπόν μια βόλτα από το Pet Shop που πλέον διατηρεί έχοντας ζητήσει να γνωρίσω όλη την αγέλη με pit bull που έχει διασώσει. Τα είπαμε λίγο, ξαναείδα την “Λάβα”, γνώρισα τον απίστευτο “Ντολμά” και ήρθε η ώρα να συναντήσω τον Μπόμπο…ο Λευκός Θεός εμφανίστηκε πάλι στην σκέψη μου όταν είδα τα σημάδια στο πρόσωπό του.

Αυτός ανέβηκε επάνω μου και με καλωσόρισε στο σπίτι του. Ένα κουτάβι 7 χρονών. Χαρά για το ανθρώπινο χάδι και θλίψη παράλληλα στο βλέμμα του να φωνάζει μέσα στην σκέψη μου “ρε φίλε δεν ξέρεις τι πέρασα”. Το μαγαζί της Μαρίνας για όσους το ξέρουν είναι το σπίτι των ζώων. Γάτες δεξιά, αριστερά σκύλοι, κόσμος μπαινοβγαίνει για να πει μια καλημέρα και ο Μπόμπος ανέπαφος στην ζεστασιά ενός χαδιού.

Λίγοι σκύλοι με έχουν πάρει “μέσα” τους έτσι. Ασχολήθηκα για κάνα τέταρτο “χαμένος” μαζί του, αλλά γρήγορα οι ερωτήσεις γέμισαν το μυαλό μου. Η συμπεριφορά του άγγιζε τα όρια της ανθρώπινης επικοινωνίας. Αυτός ο σκύλος μίλαγε καθαρά απλά με τις κινήσεις που έκανε. Το μόνο που υπήρχε στην συμπεριφορά του να θυμίζει το παρελθόν ήταν τα σκισίματα σε όλο του το σώμα. Κάποια στιγμή μια γάτα του έκανε μια απότομη επιθετική κίνηση και εκείνος γύρισε λες και δεν έγινε τίποτα κοιτάζοντας την Μαρίνα σαν να της λέει… “όλα εντάξει…έτσι είναι οι γάτες”. Έσκαγα λοιπόν να μάθω τις λεπτομέρειες της ιστορίας αυτού του λευκού θεού και η Μαρίνα ξεκίνησε την διήγηση.

Από τη Ρουμανία με “αγάπη”!

Ο Volvo, έτσι ονομαζόταν τότε ζούσε στην Ρουμανία και προοριζόταν για ευθανασία. Είναι η εποχή που στην Ρουμανία ξεκίνησαν ομαδικές θανατώσεις αδέσποτων ζώων ενώ εάν κάποιος παρέδιδε κάποιο ζώο για θανάτωση έπαιρνε αμοιβή. Ο Volvo σώθηκε από μια ομάδα Ελλήνων εθελοντών που με επικεφαλής την Εριέττα Κούρκουλου Λάτση κατάφεραν να γλυτώσουν από την “αγχόνη” έναν τεράστιο αριθμό σκύλων φέρνοντάς τους στην Ελλάδα και αναζητώντας ανθρώπους που θα μπορούσαν να τα υιοθετήσουν. Ο Volvo είχε βρεθεί από τους Ρουμάνους σε ένα χαντάκι μισοπεθαμένος…ίσως ήταν η μέρα που είχε χάσει μια μάχη. Ένα από τα μέλη της Ελληνικής ομάδας εθελοντών επικοινώνησαν τότε με την Μαρίνα και την ρώτησαν εάν θα μπορούσε να αναλάβει κάποιο από τα ζώα. Έτσι στα χέρια της βρέθηκε ο Volvo.

Η επιθετικότητα του προς τα ζώα ήταν απίστευτη ενώ και η εμφάνιση αρκετών ανθρώπων προκαλούσε την άμεση επίθεση του. Έκανε επίθεση με μανία ακόμα και σε αυτοκόλλητα που είχαν εικόνες από γάτες ή σκύλους. Για μεγάλο χρονικό διάστημα βρισκόταν κυρίως απομονωμένος. Με πολύ αργά βήματα ξεκίνησε η επανεκπαίδευση του για μεγάλο χρονικό διάστημα και με την απίστευτη υπομονή της Μαρίνας αλλά και της οικογένειας της.

Το Volvo δεν μπορούσε να υπάρχει πια ως όνομα έτσι επέλεξαν ένα όνομα το οποίο θα ήταν και η πρόκληση για την διαμόρφωση του νέου χαρακτήρα του…τον ονόμασαν Μπόμπο. Όταν η Μαρίνα βρισκόταν στο μαγαζί τον είχε μέσα σε ένα μεγάλο Crate για να προφυλάξει τα άλλα ζώα. Κάθε φορά που μια γάτα ή ένας σκύλος έκανε την εμφάνισή του το Crate έφτανε στα όρια της αντοχής του. Οι προσπάθειες της Μαρίνας και της οικογένειάς της συνεχίζονταν με αμείωτη πίστη.

Μέχρι που μια μέρα μια γάτα πλησίασε κοντά και άρχισε να τρίβεται πάνω στο κλουβί. Όσοι παρακολουθούσαν την εικόνα πάγωσαν και μπήκαν σε ετοιμότητα να επέμβουν για να απομακρύνουν το ζώο που αγνοούσε τον κίνδυνο. Ο Volvo την κοίταξε, πλησίασε το πρόσωπό του κοντά στο σώμα της…και ο Μπόμπος γεννήθηκε. Με αργές κινήσεις άρχισε να γλύφει το γατί που έδειχνε να απολαμβάνει την πρωτοφανή τρυφερότητα του. Κοίταξε την Μαρίνα σαν να της λέει “τέλειωσε, βγάλε με έξω από το κλουβί…ο εφιάλτης τέλειωσε” από εκείνη τη ημέρα ο Μπόμπος τιμάει το όνομά του. Είναι πλέον απλά ένα τεράστιο μυώδες “παιδί”. Παίζει σαν κουτάβι με σκύλους και γάτες, ενώ η σχέση του με τους ανθρώπους είναι απίστευτη.

 Το σκοτάδι εμφανίζεται πια αχνό μόνο όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με συγκεκριμένης εμφάνισης και ταμπεραμέντου σκύλους ή με ανθρώπους κακοντυμένους,  ευτραφείς με ύψος περίπου 1.70…ακόμα και τότε όμως γυρνάει στην γυναίκα που τον έσωσε σαν να της λέει “πάμε να φύγουμε από εδώ, μπορούμε να περπατήσουμε και αλλού”.

 Είχα την ανάγκη να σας πω γι’ αυτό το λευκό θεό γιατί μου θύμισε ότι η μαγεία είναι ακόμα υπαρκτή…και ο δεσμός σκύλου και ανθρώπου αρκετά δυνατός για να μην επιτρέψει στην λογική να κυριαρχήσει στη ζωή μας!

Έτσι θα κλείσω και με κάτι μαγικό.

 Κάποια στιγμή στα χέρια της Μαρίνας βρέθηκαν 4 νεογέννητα γατάκια σε άθλια κατάσταση λίγο πριν σβήσουν. Το ένα παρά τις όποιες προσπάθειες αδυνατούσε να συνέλθει και αργόσβηνε στα χέρια της. Το είχαν ξεγραμμένο…τότε ο Μπόμπός πλησίασε και άρχισε να το γλύφει σε ολόκληρο το σώμα του σαν να μην έπρεπε να ξεχάσει ούτε ένα σημείο. Όταν τέλειωσε απομακρύνθηκε και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα άναψε μια φλόγα ζωής μέσα στο γατί…το οποίο τελικά επιβίωσε.

Καλή Δύναμη σε όλους!
Μαρίνα και Μπόμπο ευχαριστώ για το μάθημα!