Ο σκύλος που μου άλλαξε τη ζωή

Ανήμερα Χριστούγεννα με βρίσκουν ξαπλωμένο σε ένα κρεβάτι να προσπαθώ να καταλάβω το νόημα της «χαράς», έχοντας ήδη ολοκληρώσει ένα χρόνο από το θάνατο του πατέρα μου… «καλπάζων καρκίνος» είπαν σκληρά και κοφτά οι γιατροί «μην έχετε ελπίδες κύριε»…

Δώδεκα μήνες απόλυτης παραίτησης από τον όρο ζωή, το τηλέφωνο χτυπούσε μόνο για καμιά ενημέρωση για νέες προσφορές τραπεζών…
Φίλους;… φυσικά από αυτούς που βγήκε η ρήση τι να τους κάνεις τους εχθρούς…

Η τηλεόραση ανοιχτή χωρίς ήχο μόνο και μόνο για να δίνει κίνηση στις σκιές του σπιτιού και σε μένα την αίσθηση ότι δεν είμαι μόνος και δεν είμαι μόνος έχω αυτό το κόλεϋ ξαπλωμένο στην άκρη του κρεβατιού, τι να πω όμως μαζί του; Εγώ χρειάζομαι έναν άνθρωπο να μου πει ότι όλα θα πάνε καλά ότι θα χαμογελάσω και πάλι.

Τις σκοτεινές μου σκέψεις διέκοψε η ματιά του σκύλου, ήταν τόσο έντονη που πέρασε για λίγο από το μυαλό μου ότι σκεπτόμουν φωναχτά, σηκώθηκε και πλησίασε προς το μέρος μου, απέστρεψα το βλέμμα μου γιατί μόνο για χάδια δεν είχα όρεξη…ούτε και εκείνο.

Όσοι έχουν δει σκύλο να γρυλίζει μια ανάσα απο το σώμα τους, μπορούν να καταλάβουν γιατί σταμάτησε η κυκλοφορία του αίματος μου. Λίγα εκατοστά από το πρόσωπό μου βρισκόταν η οδοντοστοιχία ενός πλάσματος που δεν έδινε καθόλου την αίσθηση «χαμόγελου»… στο μυαλό μου ήρθαν ιστορίες σκύλων που τρελάθηκαν και επιτέθηκαν στα αφεντικά τους… «μα δεν είχα κάνει τίποτα».

Με αργές κινήσεις τραβήχτηκα προς τα πίσω και ανασήκωσα το σώμα μου, το σκυλί άρχισε να σβουρίζει σαν κουτάβι γύρω από τον εαυτό του ενώ η καρδιά μου άρχισε να επανέρχεται στους προβλεπόμενους ρυθμούς, χαμογέλασα «τρελόσκυλο».

Βυθίστηκα και πάλι στην θαλπωρή των σκεπασμάτων όταν άκουσα ένα δεύτερο πιο απόκοσμο γρύλισμα αυτή τη φορά και είδα τις σηκωμένες τρίχες στη ράχη της «Πάρκυ»· σηκώθηκα πιο έντονα αυτή την φορά, για να ξαναδώ το Τζέκυλ να γίνεται Χάιντ… τα χάδια μου μάταια προσπαθούσαν να σταματήσουν τις χαρούμενες σβούρες της.
Ανήμερα Χριστούγεννα με βρίσκουν στους δρόμους της Αθήνας να σβουρίζω με τον σκύλο μου, χωρίς να έχω πληρώσει συνεδρία ψυχανάλυσης.

Δύο χρόνια μετά ανοίγω την πόρτα κουρασμένος από την δουλειά, για να χαμογελάσω μόλις δω την εικόνα της, ένα χαμόγελο που δεν κράτησε πολύ ,κάτι δεν πήγαινε καλά, η ματιά της…ήταν γέρικη.
Ξάπλωσα να ξεκουραστώ λίγο, πριν την απογευματινή βόλτα μας, τα μάτια της ήταν καρφωμένα επάνω μου, δεν πρέπει να είχαν περάσει πέντε λεπτά, άνοιξα τα βλέφαρα μου με αυτή την αίσθηση που έχεις όταν σε παίρνει ο ύπνος παρά τη θέλησή σου, πουθενά η Πάρκυ.

Σηκώθηκα σχεδόν τρέχοντας και βγήκα στην αυλή να δω που είναι… πουθενά… με αργά βήματα, πλησίασα σε μια «κρύπτη» στο πλάι του ακάλυπτου… ήταν ξαπλωμένη με την πλάτη προς το μέρος μου, σταμάτησα να αναπνέω και πλησίασα αργά… άπλωσα το χέρι μου επάνω της ενώ τα πρώτα δάκρυα ξέφευγαν από κάθε πόρο της ψυχής μου… την πήρα αγκαλιά και την έβαλα στο σημείο που δύο χρόνια πριν μου μάθαινε να ζω…

Το κείμενο γράφτηκε το 2008.

Χρήστος Κούτσης
Εκπαιδευτής Σκύλων