Ξύπνησα με το βάρος ακόμα στο στήθος μου! Οι εικόνες του ονείρου είχαν μείνει μέσα μου τόσο που σχεδόν τις έβλεπα στον τοίχο του δωματίου!
“Ο ήχος ήταν βαρύς. Δεν μπορούσα να δω από πού ερχόταν, αλλά κάπου εκεί κοντά… κάποιος μιλούσε. Ή ίσως απλώς αποφάσιζε.
Ήμουν σε μια αίθουσα που δεν είχε παράθυρα. Οι τοίχοι ήταν σαν να μην άφηναν τίποτα να βγει. Δεν φώναζε κανείς, όμως όλα όσα ακούγονταν με χτυπούσαν στο στέρνο.
Στάθηκα σε μια γωνία. Κανείς δεν με είδε. Κανείς δεν ήθελε να με δει. Στο κέντρο, σκιές καθισμένες γύρω από ένα τραπέζι. Δεν είχαν πρόσωπα. Μόνο φωνές και σιωπή.
«Χάνουμε χρήματα» είπε κάποιος.
«Δεν διαχειρίζεσαι εκατομμύρια έτσι απλά» είπε ένας άλλος.
Ένας τρίτος: «Πρέπει να κοπεί μαχαίρι. Κάθετη λύση.»
Σιώπησαν.
Κι έπειτα, αργά, γύρισαν όλοι το βλέμμα προς το βάθος.
Ήταν εκεί. Ο μόνος που δεν είχε μιλήσει.
Δεν ήταν μεγαλύτερος. Ήταν βαρύτερος.
Δεν χρειαζόταν να κάνει τίποτα για να ξέρεις ότι η λέξη του είναι η τελευταία.
«Αν το επιβάλλουμε έτσι, θα υπάρξει αντίδραση», είπε.
Σαν κάποιος που δεν φοβάται την αντίδραση, αλλά τον αντίκτυπο.
Η φωνή που ακολούθησε ήρθε από αλλού.
Σηκώθηκε ένας. Δεν ανήκε στο τραπέζι.
Το βήμα του δεν είχε δισταγμό. Ήταν σαν να είχε περπατήσει ξανά αυτό το πάτωμα, πολύ παλιότερα.
Μίλησε ήρεμα. Χωρίς στόμφο.
«Θα το παρουσιάσουμε ως επιλογή. Δεν θα αντισταθούν.
Το αναλαμβάνω εγώ.»
Όλα σταμάτησαν.
Και τότε, ο Μεγάλος έγειρε ελαφρώς το κεφάλι και είπε:
«Τον ξέρω. Είναι φίλος.»
Αυτή ήταν η απόφαση.
Δεν είδα αν κάποιος συμφώνησε. Δεν χρειαζόταν.
Ένιωσα πως κάτι κινείται δίπλα μου.
Ένας σκύλος – ξαπλωμένος τόση ώρα στη γωνία.
Δεν τον είχα δει.
Σηκώθηκε ήρεμα και με κοίταξε.
Ύστερα, χωρίς κανέναν ήχο, βγήκε από την πόρτα. Κανένα βλέμμα δεν τον ακολούθησε.
Η επόμενη εικόνα… ένα παλιό λιμάνι.
Ο σκύλος στεκόταν εκεί.
Κοίταζε τη θάλασσα.
Ξύπνησα.
Δεν ήταν φόβος.
Ήταν κάτι άλλο.
Τίναξα το χέρι μου προς τον ονειροκρίτης ενώ συνέχιζα να θυμάμαι ολοένα και περισσότερες λεπτομέρειές από το όνειρό!