Έχει περάσει ένας μήνας και οι εικόνες είναι διάχυτες μέσα μου. Σχεδόν δεν θυμάμαι ποιος ήμουν πριν ξεκινήσει…Υπάρχουν ακόμα μέσα μου πρόσωπα αναμνήσεις άλλα τίποτα δεν ταυτίζεται με την αίσθηση ότι αυτός που τα έζησε ήμουν εγώ. Αντίθετα ολόκληρος αυτός ο μηνάς πάλλεται μέσα μου…κάθε μέρα…κάθε στιγμή…κάθε εικόνα. Σημάδια στα χέρια μου με μεταφέρουν σε κάποιες από αυτές τις μέρες…ήταν σκληρό αλλά αναγκαίο. Τώρα γνωρίζω. Νοιώθω κάθε κύτταρο μου να ουρλιάζει “ζω”. Νοιώθω κάθε ανάσα μου να είναι γεμάτη από εμένα, δεν είμαι πια απλά κάποιος που παρατηρεί την ζωή του.
“Εκείνος” στέκεται στα χέρια μου, σιωπηλός, σαν να περιμένει να προβάλει ο ήλιος από το πέλαγο. Ένα τόσο δα σκυλάκι…χαμογελάω και νιώθω τα μάτια μου να βουρκώνουν. Το σώμα μου είναι ανήμπορο να αντέξει όλο αυτό το συναίσθημα και πριν προλάβω να συγκρατηθώ ξεκινάνε τα δάκρυα να κυλάνε. Με μια αμυδρή κίνησή του μου δείχνει ότι νοιώθει τι συμβαίνει πίσω του.
Κοιτάω και εγώ με την σειρά μου τον ορίζοντα, το πορτοκαλί έχει ήδη αρχίσει να προβάλει…είναι η ώρα. Έχω δει ακριβώς 30 ανατολές, όλες μαζί του, όλες μέσα στη σιωπή, όλες διαφορετικές.
Επιστρέφουμε. Συγκεντρώνομαι ξανά και ξανά για να βεβαιωθώ…o ήχος είναι ακόμα εκεί…ελαφρύς αυτή την φορά, χωρίς την οξύτητα των τελευταίων ημερών…ίσα ίσα να με προειδοποιεί ότι η εκπαίδευσή μου δεν έχει τελειώσει. Ο Μάρσιους μας πλησιάζει και μου ρίχνει ένα βλέμμα που μέσα του διαβάζω… “τα κατάφερες”…μετά στρέφεται και εκείνος στον ορίζοντα.
Το άκουσμα από τις μηχανές του πλοίου που μπαίνουν σε λειτουργία ξυπνάει και τους τρεις μας, ο Μάρσιους ξαπλώνει και “εκείνος” αφήνει το πρόσωπό του να στηριχτεί στο χέρι μου.
Μετά οι μηχανές ξεχνιούνται και ο κόσμος δεν έχει ήχο πια, οι άνθρωποι κινούνται στο κατάστρωμα λες και κάθε τους κίνηση κρύβει μέσα της την ευθύνη για την σωτηρία του κόσμου. Μια χορογραφία τέλειας αρμονίας στην οποία δεν υπάρχει τίποτα άχρηστο, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο, από αυτό που πρέπει να είναι. Τα πάντα είναι σημαντικά και κινούνται έξω από τα δεδομένα του χρόνου. Θυμάμαι την πρώτη φορά που ένοιωσα έτσι…εκείνο το βράδυ που τα μάτια του σκύλου μου εισέβαλαν μέσα στο νου μου και μου έδειξαν έναν κόσμο πέρα από κάθε τι που είχα πιστέψει.
Τότε νόμιζα ότι όλα αυτά ήταν γεγονότα πίσω από τα οποία βρισκόταν κάποιος που κινούσε τα νήματα της πραγματικότητας. Είχα δίκιο, υπήρχε πράγματι κάποιος. Χρειάστηκαν 30 ημέρες για να οδηγηθώ σε αυτόν. Χρειάστηκαν 30 ημέρες για να εμπιστευτεί ότι ήμουν ικανός να διαχειριστώ την αλήθεια. Τον άκουσα να μιλάει μέσα από τον σκύλο μου, έγινε ήχος που με καθοδηγούσε, και φυσικά αυτό το υπέροχο πλάσμα που σήμερα με αξιώνει να αγγίζω. Πίσω από όλα αυτά ήταν εκείνος από την αρχή. Κάθε μάθημα είχε την σφραγίδα του. Ένας μήνας που θα πρέπει να τον προετοίμαζε χρόνια.
Είχε μελετήσει τα πάντα σε μένα και προέβλεπε κάθε κίνηση. Έτσι δημιούργησε το πρόγραμμα της εκπαίδευσης μου. Με έφερε στα όρια πόνου που δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να αντέξω, με άφησε χωρίς τροφή για μέρες, με οδήγησε να χαθώ σε άγνωστους δρόμους και με άφησε να παλεύω με τον φόβο ότι δεν θα έβρισκα ποτέ τον δρόμο για να επιστρέψω. Προσπάθησα μα ήταν αδύνατον να τον κοροϊδέψω για κάθε πονηριά μου είχε ακόμα ένα μάθημα.
Τα όρια του ανθρώπου δεν είχα ιδέα ποια είναι, τόση δύναμη κρυμμένη από τα μάτια μας με το πέπλο της αναζήτησής μιας ψευδούς ασφάλειας. Έπεσα και σηκώθηκα δεκάδες φορές μέσα σε λίγες μέρες και όταν άρχισα να καταλαβαίνω τότε ευχόμουν να ξαναπέσω για να ζήσω πάλι και πάλι την δύναμη του σηκώματος.
Εκείνος βλέποντας με γινόταν ακόμα πιο σκληρός περιμένοντας να δει στα μάτια μου την λάμψη της κατανόησης να γίνεται πυρκαγιά…αυτή η πυρκαγιά ήταν και η γνώση ότι πίσω από όλα βρισκόταν το σχέδιο του.
“Απο την αρχή πίσω από όλα βρισκόταν εκείνος…πίσω από όλα βρισκόμουν…Εγώ”.
Το πλοίο κινούταν τώρα με όλη του την ταχύτητα…επιστρέφουμε…κοίταξα για λίγο τους συνοδούς μου και μετά πάλι τον ορίζοντα.
Συνεχίζεται…εδώ
Δείτε πως ξεκίνησε…εδώ