Ο Βασίλης Σπανάκης, Υφυπουργός Εσωτερικών και βουλευτής Β’ Πειραιά, δεν ανήκει στους πολιτικούς που διεκδικούν τον δημόσιο λόγο με θόρυβο ή προσωπική προβολή. Αντιθέτως, η διαδρομή του μέχρι σήμερα διακρίνεται από συνέπεια, χαμηλούς τόνους και έναν τρόπο παρέμβασης που προτιμά την ουσία από τον εντυπωσιασμό.
Η παρουσία του στην πολιτική ζωή χαρακτηρίζεται από προσήλωση σε πρακτικά ζητήματα διακυβέρνησης και αίσθηση του μέτρου. Στη θέση του Υφυπουργού Εσωτερικών, που του εμπιστεύτηκε ο Πρωθυπουργός, δεν επέλεξε να χτίσει προφίλ εξουσίας, αλλά παρέμεινε προσγειωμένος στον θεσμικό του ρόλο — κάτι που σε μια εποχή υπερπροβολής δεν είναι καθόλου αυτονόητο.
Η στάση του απέναντι στον νόμο «Άργος» αποτέλεσε σημείο αναφοράς. Σε μια περίοδο που πολλές κυβερνητικές φωνές στήριξαν σιωπηρά ή επιπόλαια τη νομοθεσία, ο Σπανάκης εξέφρασε επιφυλάξεις με σαφήνεια και θεσμική ευθύνη. Τοποθετήθηκε δημόσια υπέρ της αναστολής της εφαρμογής, επισημαίνοντας την ανάγκη επαναξιολόγησης με επιστημονικά και κοινωνικά κριτήρια. Δεν επιχείρησε να ηγηθεί αντιπολίτευσης στο εσωτερικό του κόμματός του, αλλά έδειξε ότι υπάρχουν και εντός των κυβερνήσεων φωνές που δεν ευθυγραμμίζονται άκριτα.
Η παρέμβασή του δεν βασίστηκε σε συνθήματα ή συμβολισμούς· ήταν σαφής, τεκμηριωμένη και εστιασμένη στην ανάγκη για επανεξέταση πολιτικών που αφορούν άμεσα την κοινωνία. Αν η στάση αυτή είναι αυθεντική – και όχι προϊόν συγκυριακού υπολογισμού – τότε ο Βασίλης Σπανάκης ανήκει σε μια κατηγορία πολιτικών που ίσως αξίζει να εμπιστευτεί κανείς. Όχι γιατί προσφέρει εύκολες λύσεις, αλλά γιατί σέβεται τη σιωπή όταν δεν έχει κάτι ουσιαστικό να προσθέσει. Και γιατί, όταν επιλέγει να μιλήσει, το κάνει με την ευθύνη που οφείλει να έχει ένας πολιτικός λειτουργός.
