Προσπαθούσα να συνέλθω από όσα είχαν συμβεί το προηγούμενο βράδυ. Το σώμα μου ήταν απίστευτα ταλαιπωρημένο και η σκέψη μου ανεξέλεγκτα πυροδοτούσε μικρούς πανικούς στην αποτυχία της να βρει μια λογική εξήγηση πίσω από όλα όσα είχα βιώσει.
Τα είχα βιώσει; ήταν μια παραίσθηση όλο αυτό; Δεν άντεξα πολύ οι μικροί πανικοί άρχισαν να παίρνουν τον έλεγχο. Πάλι το ίδιο συναίσθημα θανάτου με άγγιξε. Ο μικρός σκύλος γύρισε και με κοίταξε επαναφέρoντας ένα είδος ηρεμίας μέσα μου…απόκοσμης ηρεμίας. “Χάνω τα λογικά μου” η σκέψη έγινε ήχος φεύγοντας από τα χείλη μου…
Ο πανικός με κυρίευσε…νικώντας τα μάτια του σκύλου…“χάνω τα λογικά μου”. Κινήθηκε προς το μέρος μου με τον Μάρσιους να μας κοιτάζει σαν να ήξερε τι πρόκειται να συμβεί. Με άγγιξε…και μέσα από αυτό το άγγιγμα ένιωσα χιλιάδες εικόνες να εισβάλουν μέσα μου….τις ήξερα…ήταν η ζωή μου. Ένιωσα τα δάκρυα να κυλάνε στο πρόσωπό μου ξαναβλέποντας τον πατέρα μου, τους πρώτους φίλους ,τους πρώτους φόβους…τις πρώτες πίκρες. Δεν ήταν απλά εικόνες, ξαναζούσα την ζωή μου…τα πάντα ήταν εκεί, οι σκέψεις, τα συναισθήματα…ο φόβος…ένιωσα το άγγιγμα του να γίνεται πιο δυνατό και τότε όλα τα συναισθήματα έγιναν ένα…μια μάζα που δεν μπόρεσα να αντέξω και τινάχτηκα μακριά του.
Συνειδητοποίησα ότι είχαν περάσει ώρες…το φως του ήλιου ήταν αμυδρό και το σκοτάδι ένιωσα να με πνίγει. Κινήθηκα προς την σωτηρία ενός διακόπτη ο ήχος όμως δεν συνοδεύτηκε από φως. Άκουσα το σκύλο να κινείται πίσω μου και πριν προλάβω να αντιδράσω με άγγιξε και πάλι. Αυτή την φορά δεν υπήρχε εικόνα μόνο μια φωνή…
“Η εκπαίδευση σου αρχίζει” … “θα μάθεις να ζεις ξανά, θα μάθεις όσα έχεις ξεχάσει για σένα”…”το πρώτο σου μάθημα είναι να αποδεχτείς το σκοτάδι, να αποκτήσεις και πάλι την δυνατότητα να βλέπεις μέσα σε αυτό, να ακούσεις τους ήχους που το ψεύτικο φως σου κάλυπτε μέχρι σήμερα”…
Τρελαίνομαι…τι είδους παραίσθηση ήταν αυτή; έτρεχα από δωμάτιο σε δωμάτιο προσπαθώντας να βρω τον διακόπτη που θα μου δώσει πίσω την αίσθηση της λογικής, αλλά το σκοτάδι ήταν ακόμα εκεί, γινόταν μια οντότητα που με κατάπινε. Πετάχτηκα έξω από το σπίτι…ο ουρανός…ο ουρανός σκέφτηκα εκεί υπάρχει φως…εκεί όμως δεν υπήρχε τίποτα.
Τα αστέρια έλειπαν…μαύρο παντού…μόνο μια εξήγηση υπήρχε…τυφλώθηκα. Τα βήματα του σκύλου ακούστηκαν και πάλι πίσω μου και μαζί με αυτά ένας ένας οι ήχοι άρχισαν να μου αποκαλύπτουν ένα κόσμο μέσα στο σκοτάδι. Ένα νυχτοπούλι ξεκίνησε να δίνει τον ρυθμό σε εκατοντάδες πλάσματα…γρύλοι, δεκάδες γρύλοι…μια κουκουβάγια…τα φτερά των νυχτερίδων…
Τρελαίνομαι…γονατιστός στο σκοτάδι, παραδινόμουν στον χλευασμό των πλασμάτων της νύχτας, τυφλός αδύναμος να αντιδράσω…ένιωθα να με πλησιάζουν ολοένα και περισσότερο. Οι νυχτερίδες τώρα ήταν πάνω από το κεφάλι μου και όλα τα πλάσματα σχημάτιζαν έναν κύκλο γύρω μου και ο ήχος από την κίνηση και τα “γέλια” τους μεγάλωνε. Άρχισα να τινάζω τα χέρια μου γύρω μου προσπαθώντας να τα απομακρύνω μα άκουγα μόνο τον ήχο του αέρα να απαντάει στα χτυπήματα μου.
Ξανάνιωσα το άγγιγμα του σκύλου…τώρα υπήρχε εικόνα …τα βλέφαρα μου ήταν κλειστά και όμως έβλεπα. Η νυχτερίδες χόρευαν μπροστά μου…εκατοντάδες, γελούσαν, ένα ένα τα πλάσματα περνούσαν από μπροστά μου…ήταν ένα γλέντι…τραγουδούσαν, χόρευαν, έντομα, ζώα, πουλιά…κανείς δεν με κορόιδευε πια. Υπήρχε ασφάλεια…ήμουν ασφαλης αυτό μου έλεγαν…”είσαι ασφαλής”.
Το σκοτάδι ήταν διαφορετικό πια, ήταν μια ασπίδα γύρω μου, άνοιξα τα μάτια μου και ξανακοίταξα τον ουρανό…αστέρια…εκατομύρια αστέρια. Ένα αστέρι έσκισε τον ουρανό και μετά και άλλο και άλλο και το τραγούδι έγινε ακόμα πιο δυνατό και εγω γέμισα με μια δύναμη ασύλληπτη για τον άνθρωπο…ήταν δικά μου, όλα αυτά ήταν δικά μου.
Τι δώρο ήταν αυτή η τρέλα…τα πλάσματα, το σκοτάδι, τα αστέρια ήταν δικά μου. Το σώμα μου δεν άντεξε όλη αυτη την ένταση…ούρλιαξα…ένιωσα κάθε ίχνος φόβου να συντρίβεται στον ήχο της φωνής μου…ούρλιαξά ακόμα πιο δυνατά…και τότε όλα σιώπησαν…μια μπλε γραμμή στο ορίζοντα εμφανίστηκε…ξημέρωνε…
Συνεχίζεται…εδώ
Δείτε πώς ξεκίνησε…εδώ