Του Χρήστου Κούτση, Εκπαιδευτή Σκύλων
Με αφορμή τη δημόσια τοποθέτηση του Πανελλήνιου Συλλόγου Εκπαιδευτών Σκύλων (ΠΑΣΕΚΣ) περί του “σάλου” που –όπως αναφέρουν– προκλήθηκε από επιστολή καταγγελίας για τον αποκλεισμό επαγγελματιών εκπαιδευτών από τις πενταμελείς επιτροπές αδέσποτων, οφείλω να τοποθετηθώ δημόσια. Όχι ως προσωπική απάντηση, αλλά ως υπενθύμιση για την ανάγκη διαφάνειας, θεσμικής ισότητας και σεβασμού στη νοημοσύνη του επαγγελματικού κόσμου.
Το επιχείρημα του μονοπωλίου
Ο ΠΑΣΕΚΣ ισχυρίζεται ότι η παρουσία του στις πενταμελείς επιτροπές βασίζεται στον Νόμο 4039/2012 και στη δήθεν απουσία άλλων αξιόπιστων συλλόγων. Αποφεύγει όμως να αναφέρει ότι ουδέποτε θεσμοθετήθηκε ως επίσημος φορέας ή μοναδικός εκφραστής του επαγγέλματος. Η πραγματικότητα είναι απλή: σε ένα θεσμικό κενό, ο ΠΑΣΕΚΣ βρήκε χώρο και διασυνδέσεις για να καθιερωθεί ως η μοναδική αναφορά. Αυτό δεν είναι κατάκτηση — είναι απουσία αντιπροσωπευτικότητας.
Η επίθεση κατά των “άλλων”
Αναφέρονται σε συλλόγους «σφραγίδες» και ομάδες «του πληκτρολογίου» υποτιμώντας οποιαδήποτε άλλη πρωτοβουλία αυτο-οργάνωσης ή συλλογικότητας που δεν φέρει τη δική τους σφραγίδα. Αυτό δεν είναι μόνο αλαζονικό — είναι αντιδημοκρατικό. Το δικαίωμα στην οργάνωση, την έκφραση και τη συμμετοχή στα κοινά δεν απαιτεί πιστοποίηση από κανέναν ΠΑΣΕΚΣ.
Εθελοντισμός χωρίς αθωότητα
Αναφέρεται ότι η συμμετοχή στις επιτροπές είναι εθελοντική. Αποσιωπάται όμως το γεγονός ότι αρκετά μέλη του συλλόγου διατηρούν οικονομικές σχέσεις με δήμους — είτε για εκπαίδευση, είτε για φιλοξενία, είτε για περισυλλογή. Οπότε το αφήγημα του «εθελοντή-λειτουργού» δεν στέκει. Αντιθέτως, ο ρόλος στις επιτροπές μπορεί να λειτουργήσει ως μοχλός επιρροής προς εργολαβικά συμφέροντα.
Το ένσημο ως θεμέλιο του επαγγέλματος
Η πραγματική αναγνώριση του επαγγέλματος δεν ξεκίνησε από κανένα σύλλογο, αλλά από τη στιγμή που κόπηκε το πρώτο ένσημο υπό τον τίτλο «εκπαιδευτής σκύλων». Χωρίς καμία βοήθεια από το κράτος ή τους θεσμούς, κάποιοι από εμάς χτίσαμε αυτό το επάγγελμα με ιδρώτα, χωρίς «διαπιστεύσεις επιτροπής», χωρίς πρόσβαση σε Υπουργεία. Αυτή είναι η μόνη αυθεντική πιστοποίηση: η εργασία και η επιβίωση μέσα από αυτήν.
Η αποτυχία δεν είναι συλλογική — είναι πολιτική
Οι συλλογικές πρωτοβουλίες απέτυχαν, λένε, γιατί ήταν αδύναμες, άτυπες, άκαρπες. Η αλήθεια είναι πως απέτυχαν γιατί δεν προστατεύτηκαν ποτέ, ούτε θεσμικά ούτε ηθικά. Δεν απέτυχαν επειδή δεν ήταν χρήσιμες — απέτυχαν επειδή το επάγγελμα φρουρείται, και η αλλαγή ισορροπιών προκαλεί φόβο.
Δεν είμαστε καλεσμένοι, είμαστε συντελεστές
Η έκκληση του ΠΑΣΕΚΣ «να ενωθούμε» δεν πείθει, όταν προηγείται κείμενο γεμάτο υπαινιγμούς, αποκλεισμούς και αυτοαναφορική αυτοδικαίωση. Η ενότητα δεν χτίζεται με πρόσκληση σε ένταξη σε έναν μηχανισμό που λειτουργεί ως πύλη εισόδου σε μια ελεγχόμενη ελίτ.
Η ενότητα χτίζεται εκ του μηδενός, με θεσμικά διαφανείς όρους και ανοιχτές διαδικασίες. Δεν χρειαζόμαστε πατρωνία. Δεν ζητάμε πρόσκληση. Ζητάμε θεσμικό σεβασμό.
Και αν δεν δοθεί, θα τον διεκδικήσουμε.
Δεν μου αρκεί η λύπη τους
Με «λύπη», λένε, πληροφορήθηκαν την καταγγελία μου. Με «λύπη» διαβάζουν τις αντιρρήσεις μου. Με «λύπη» παρουσιάζονται σαν να πενθούν την ύπαρξή μου στο δημόσιο πεδίο. Αλλά αυτή η λύπη δεν είναι ευαισθησία – είναι φόβος απώλειας του ελέγχου τους.
Υπήρξα μέλος αυτού του συλλόγου από το 2011 έως το 2014. Δεν με διέγραψαν. Αποχώρησα με δική μου απόφαση, όταν διαπίστωσα ότι ο δρόμος της ανεξαρτησίας και της συνείδησης είναι ασύμβατος με τη λογική ελέγχου και αυτοανακήρυξης.
Σήμερα, μου υπενθυμίζουν πόσο «εθελοντικά» προσφέρουν, μήπως και νιώσω υποχρέωση να σωπάσω. Μου θυμίζουν ότι ήταν εκεί πρώτοι, για να με κάνουν να νιώσω ενοχή που τόλμησα να μιλήσω. Απαξιώνουν κάθε άλλον, για να σπείρουν ανασφάλεια γύρω από κάθε φωνή που δεν έχουν προσυπογράψει. Και στο τέλος, αφού τα υποτιμήσουν όλα, μου ζητούν «να ενωθούμε».
Αυτό δεν είναι διάλογος. Είναι τεχνική σιωπής με πρόσοψη ευγένειας.
Δεν γράφω από οργή. Δεν σηκώνω παντιέρες επειδή δεν έχω τι να κάνω. Γράφω γιατί δεν θα αφήσω τη σκέψη μου να δεθεί με συναισθηματικά τεχνάσματα. Δεν τους χρωστάω σιωπή επειδή δήλωσαν «λύπη». Δεν χρωστάω ευγνωμοσύνη σε κανέναν που θεωρεί το επάγγελμά μου ιδιοκτησία του.
Αν θέλουμε μέλλον σε αυτόν τον χώρο, θα το φτιάξουμε με ισότητα, διαφάνεια και αλήθεια – όχι με χειραγώγηση, ιστορικά προσχήματα και υπονοούμενα κύρους.
Κι εγώ γι’ αυτό δεν κάνω πίσω.
Ό,τι κι αν γράψουν με «λύπη».