Πέρα από κάθε σύγγραμμα, φαντασίας ή επιστήμης, που γράφτηκε για να εξηγήσει ή να τιμήσει την σχέση ανθρώπου και σκύλου, η ουσία είναι απλή και χωράει στην σιωπή της πρώτης τους επαφής. Χιλιάδες χρόνια πριν, κάναμε ένα βήμα, που ίσως και η ίδια η φύση δεν το περίμενε. Εκείνοι, πρέπει να ήταν διαφορετικοί από τους άλλους εκπροσώπους του είδους τους.
Θα ήταν σίγουρα μια στιγμή που ο φόβος μέσα τους έχασε κάθε δύναμη και στην θέση του βρέθηκε ένα άλλο συναίσθημα. Εκείνο το βήμα ήταν κόντρα στο φόβο. Δεν είχε καμία λογική στιγμιαίας επιβίωσης. Αυτό το βήμα, σφράγισε μια συμφωνία μεταξύ τους. «Θα είμαστε μαζί, φίλοι και σύμμαχοι, το ταξίδι της εξέλιξης και της επιβίωσης δεν θα μας φοβίσει».
«Στο μέλλον όταν θα χάνουμε τον δρόμο μας, θα γυρνάμε σε εκείνο το πρώτο βήμα και ο φόβος θα χάνει και πάλι την ισχύ του». Σήμερα, ίσως ο άνθρωπος, έχασε αυτό το δρόμο, ίσως ξεμάκρυνε πολύ από εκείνο τον πρώτο κόσμο, τον κόσμο που γέννησε την ζωή, που αυτή την φιλία την χρειάζεται πιο πολύ από ποτέ. Ίσως ο σκύλος, να έμεινε μαζί μας για να μας δείξει την επιστροφή στην απλότητα και για να ξεδιαλύνει την μπερδεμένη και γεμάτη συγκρούσεις ανθρώπινη σκέψη. Να μας θυμίσει ότι είμαστε μέρος αυτού του κόσμου και όχι ο κόσμος.
Να μας θυμίσει ότι, οι γνώσεις μας, θα είναι πάντα ανεπαρκείς. Ίσως είναι η ώρα αντί να ψάχνουμε τις διαφορές μας, με οποιοδήποτε άλλο πλάσμα αυτού του πλανήτη, να πρέπει απλά να κατανοήσουμε ότι πίσω από τις διαφορετικές μορφές ή δυνατότητες βρίσκονται οι ίδιες επιθυμίες και οι ίδιοι φόβοι… οι ίδιοι νόμοι. Αυτή η κατανόηση απαιτεί την εξάλειψη του όρου «κατοικίδια». Σε αυτή την γη, υπάρχουν μόνο κάτοικοι και εάν δεχθούμε ότι η εκπαίδευση σκύλων δεν μπορεί παρά να έχει ως συστατικό αυτή την κατανόηση, τότε αυτός που στην πραγματικότητα εκπαιδεύεται σήμερα είναι…ο άνθρωπος.
Χ.Κ.