Κάποιοι θρύλοι γράφονται με ήχο. Άλλοι με σιωπή.
Σήμερα, ένας ζωντανός θρύλος – ο Ozzy Osbourne – φεύγει,
και συναντά έναν που δεν πρόλαβε να γίνει: τον Randy Rhoads.
Η ιστορία του Ozzy δεν ήταν ποτέ μόνο μουσική.
Ήταν ένας άνθρωπος που έπεφτε συνέχεια, και πάντα έβρισκε τρόπο να σηκωθεί.
Όχι για να αποδείξει κάτι στον κόσμο· αλλά γιατί δεν είχε άλλη επιλογή.
Η ζωή του ήταν ένα νήμα που πήγε να κοπεί ξανά και ξανά – στα ναρκωτικά, στις κρίσεις, στις απώλειες, στα παραμιλητά.
Και κάθε φορά, υπήρχε ένα χέρι που τον τράβαγε πίσω:
η Sharon, που στάθηκε δίπλα του όταν όλοι τον είχαν ξεγραμμένο,
και αργότερα η κόρη του, που του ξαναθύμισε τι σημαίνει να ζεις χωρίς να τρέχεις να ξεφύγεις.
Όμως υπάρχει κάτι που δεν ξεπέρασε ποτέ:
το αεροπλάνο που έπεσε.
Το πρωί της 19ης Μαρτίου 1982,
ο Randy Rhoads σκοτώθηκε στα 25 του, μαζί με δύο μέλη του πληρώματος,
σε ένα χαζό ατύχημα που έμοιαζε με σκηνή από ταινία χωρίς σενάριο.
Ο Ozzy δεν έκλαψε μόνο έναν κιθαρίστα.
Έχασε τον μοναδικό άνθρωπο που μπορούσε να δώσει νόημα στον ήχο του.
Γιατί ο Randy δεν ήταν απλώς ταλέντο – ήταν ευφυΐα, καλλιέργεια, σεμνότητα, δομή.
Ήταν το αντίθετο του Ozzy.
Και αυτό έκανε τη σχέση τους εκρηκτική και αναγκαία.
Ο Randy ήξερε μουσική. Ο Ozzy ήξερε πόνο.
Μαζί, γεννήσαν κάτι που δεν μπορεί να περιγραφεί με όρους εμπορικούς ή τεχνικούς.
Ήταν καθαρό μεταφυσικό ρεύμα.
Αν ο Randy ζούσε;
Ίσως σήμερα να είχε κόρη.
Ίσως να είχε σταματήσει να παίζει live,
να δίδασκε, να έφτιαχνε ήχους που δεν υπάρχουν ακόμη.
Ίσως να μην τον ήξερε καν το TikTok.
Γιατί ήταν από τους σιωπηλούς.
Εκείνους που δεν διεκδικούν, αλλά αφήνουν πίσω κενό που δεν γεμίζει.
Σήμερα, δεν έγινε trend το όνομά του.
Δεν γέμισαν τα social media με RIP.
Και όμως – Rip Randy Rhoads.
Ίσως πιο δυνατά από ποτέ.
Ο Ozzy σήμερα δεν ανεβαίνει απλώς στη σκηνή του παραδείσου.
Προχωρά αργά. Βαριά.
Κοιτά δίπλα του.
Και ο μικρός με τη λευκή Flying V τον περιμένει.
Κάθονται δίπλα δίπλα.
Ο ένας έπαιξε μια ζωή σαν να μην ήξερε να παίζει.
Ο άλλος δεν πρόλαβε να παίξει τη ζωή του καθόλου.
Όσοι μείναμε πίσω, δεν θρηνούμε μόνο μια φωνή.
Θρηνούμε το τέλος ενός ανθρώπου που σκηνοθέτησε τον εαυτό του μέχρι την τελευταία ανάσα.
Και θυμόμαστε τον άλλον, που δεν πρόλαβε ούτε το φινάλε να γράψει.
Γιατί έτσι είναι το κενό:
Δεν γεμίζει με αναρτήσεις.
Γεμίζει με μνήμη, με φαντασία, και με ευθύνη.
Και κάπου εκεί,
ίσως,
ο Ozzy ξαναπαίζει με τον Rhandy Rounds.