Όταν ο Μήτσος εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο αποφάσισα ότι δεν θα ξαναπάρω σκύλο. Μεγάλη μπουκιά φάε μεγάλη κουβέντα μη πεις…
Πέρασαν μόνο λίγοι μήνες και μετά από πολλά παρακάλια ενός γείτονα πήγα “μόνο για να δω” δύο κουτάβια που είχαν βρεθεί πεταμένα στη Θήβα. Έχουν περάσει από τότε επτά μήνες και βρίσκομαι πλέον αγκαλιά μ’ ένα υπέροχο ποιμενικό και το όνομα αυτής Σίσυ.

Δεν θα περιγράψω πως ήταν, όταν κυριολεκτικά την άρπαξα από το κλουβί της και πώς είναι σήμερα. Όλοι, ακόμα και ο κτηνίατρος, πίστευαν πως ήταν ένα φοβικό προβληματικό σκυλί που δεν θα μπορούσε ποτέ να ενταχθεί στο κοινωνικό περιβάλλον. Ποτέ μην πεις ποτέ όλα γίνονται όταν υπάρχει…ΑΓΑΠΗ.

Θα μιλήσω λοιπόν για το Χρήστο που είχε και αυτός τις επιφυλάξεις του…ίσως γιατί είναι μετριόφρων. Ένα πράγμα δεν μπόρεσε να προβλέψει ότι η Σίσυ τον αγάπησε με την πρώτη ματιά. Στη δεύτερη συνάντηση τους “κατουρήθηκε” από την χαρά της και τον ακολούθησε λες και γνωρίζονταν χρόνια, για την πρώτη της βόλτα, ενώ μέχρι τότε δεν έβγαινε ούτε στο μπαλκόνι. Μετά από ένα μήνα ήταν μια υπέροχη οικοδέσποινα που δεχόταν και συνόδευε όλο τον κόσμο που ερχόταν στο σπίτι, ήταν ένα κοινωνικότατο σκυλί χωρίς φοβίες τρυφερό και άκρως προστατευτικό.

Θα μου πείτε υπάρχουν πολλοί καλοί εκπαιδευτές. Θα συμφωνήσω απόλυτα με μια διαφορά. Ο Χρήστος δεν εκπαίδευσε μόνο την Σίσυ. Εκπαίδευσε βασικά εμένα για να μπω βαθιά στον ψυχικό κόσμο της δεσποινίδος και να συνειδητοποιήσω πόσα κοινά έχει με τον άνθρωπο. Γνώρισα επιτέλους τους σκύλους μετά από 20 χρόνια. Αγαπημένε μας φίλε και δάσκαλε σ’ ευχαριστούμε και οι δύο από καρδιάς και σ’ αγαπάμε πολύ…

Μαίρυ και Σίσυ

Δείτε ακόμα την ιστορία της Μάρι και του Ζλόντυ…εδώ