Κώστας και Ίρις Pitbull
Ο αγαπητός μας δάσκαλος έπρεπε να αντιμετωπίσει δύο διαφορετικά πλάσματα. Και τα δύο ανήσυχα, γεμάτα ενέργεια, κυριαρχικά και πεισματάρικα. Το ένα του λόγου μου και το άλλο η αγαπημένη μου ΙΡΙΣ.
Η καθοδήγηση του Χρήστου δεν ήταν προσανατολισμένη μόνο στο πως θα εκπαιδευτώ σε σχέση με το λουρί, τις εντολές, τη στάση του σώματός μου. Ούτε στο πως η Ίρις θα αφομοίωνε τις εντολές “κάτσε”, “κάτω”, “έλα” και “μείνε”. Ήταν κυρίως προσανατολισμένη στο πως, όλα αυτά θα βγουν αβίαστα. Πως η Ίρις θα κατανοήσει τις ανάγκες μου και εγώ τις δικές της. Πώς θα αντιληφθώ τις ιδιαιτερότητές της και εκείνη τις δικές μου.
Ακούγεται εύκολο; Μήπως ρομαντικό; Μήπως για κάποιον δεν θα είχε καν σημασία, από τη στιγμή που εμείς έχουμε μεγαλύτερες νοητικές δυνατότητες; Και όμως, όχι μόνο δεν είναι κάτι απλό και ανούσιο, αλλά είναι τόσο σημαντικό, που στο βαθμό που το πετύχεις θα κριθεί και η συμβίωσή σου με τον αγαπημένο σου σύντροφο.
Και αν συνεχίζεις να πιστεύεις πως είσαι το πιο έξυπνο πλάσμα πάνω στη γη, τότε το μόνο που απομένει να παραδεχτείς είναι, πως η κατανόηση των δύο πλευρών (σκύλου – ανθρώπου) και η επίτευξή της, βαραίνει περισσότερο εμάς παρά τον σκύλο μας. Σε αυτό λοιπόν το κομμάτι ο Χρήστος μου έμαθε αρκετά. Ακούραστος, πάντα εκεί τη στιγμή που τον χρειαζόμουν. Να με ενθαρρύνει και να μου υπενθυμίζει πως δεν υπάρχουν “άτακτοι” σκύλοι. Δεν υπάρχουν “πείσματα” ή “εκδίκηση”. Υπάρχουν χαρακτήρες που μπορούν να αλλάξουν. Αν το επιθυμείς, μπορείς. Και τότε θα το καταλάβει και ο σκύλος σου. Θα έχεις βρει τον τρόπο να του το μεταδώσεις. Εσύ οφείλεις να το κάνεις.
Έτσι ο Χρήστος έγινε μέλος της οικογένειάς μας και έτσι θα παραμείνει. Γιατί είναι σχέση που χτίστηκε στην κατανόηση και αλληλεπίδραση τριών διαφορετικών χαρακτήρων (του Χρήστου, εμένα και της Ίρις).
Βήματα έχουμε σαφώς να κάνουμε πολλά. Η Ίρις ωριμάζει (11 μηνών πλέον) και τα αποτελέσματα της εκπαίδευσης γίνονται όλο και πιο φανερά. Αλλάζουμε και οι δύο. Πυλώνας και φάρος αυτής της πορείας, ο δάσκαλός μας. Ο φίλος μας.
Ευχαριστούμε Χρήστο