Η Σπίθα μπήκε στη ζωή μου τον Αύγουστο του 2009 και πιο συγκεκριμένα μπήκε στο αυτοκίνητο της καλύτερής μου φίλης την ημέρα που εκείνη έχασε τον πατέρα της. Φυσικά στην ερώτηση να την κρατήσω η απάντηση ήταν όχι μιας και είχα ήδη κατοικίδια. Με τα πολλά 2 μέρες μετά η Σπίθα ήρθε πλυμμένη, με μία μπαντάνα στο κεφάλι στο τραπέζι της κηδείας. Την πήρα επιτόπου.

Το Σπιθί ήταν 11 μηνών όταν ήρθε στο σπίτι μας. Λίγες μέρες μετά μάθαμε ότι έφυγε από ένα σπίτι, καλέσαμε να τους πούμε ότι τη βρήκαμε αλλά δεν την ήθελαν πίσω. Έτσι έγινε επισήμως μέλος της οικογένειας. Ήταν πολύ φιλικό και χαρούμενο σκυλί είχε όμως τρομερό στρες αποχωρισμού (τη πρώτη μέρα που πήγα δουλειά γύρισα και είχε σκάψει το ξύλο στο πάτωμα για να βγει έξω) και είχε μια έντονη επιθετικότητα προς τα άλλα σκυλιά. Πολύ έντονη.

Λίγους μήνες μετά καταλάβαμε το γιατί. Το κουτάβι μας ήταν έγκυος και τα μωρά της βγήκαν διπλάσια σε μέγεθος από την ίδια επομένως ο φόβος της ήταν απόλυτα δικαιολογημένος. Μεγαλώσαμε, γεννήσαμε και συνεχίσαμε τη ζωή μας.

Η Σπίθα μέχρι και τα τέλη του 2010 μας απέδειξε περίτρανα ότι δεν ήταν ένα τυπικό σκυλί. Πηδούσε τη μάντρα και τη χάναμε για ώρες ολόκληρες. Ένα βράδυ βγήκα σαν τη τρελή να την ψάξω και μάντεψτε, πέρναγε τη μέρα της στον γείτονα που έμενε στον κάτω δρόμο επειδή τις έδινε λιχουδιές και παιχνίδια και επίσης είχε δεύτερο όνομα (στο οποίο γυρίζει αν τη φωνάξεις ακόμα και σήμερα), και το όνομα αυτής: Σούζι.

Παράλληλα ήταν ο αρχηγός της αγέλης των αδέσποτων στη περιοχή. Ήταν ασυγκράτητη αλήτισσα. Την βρίσκαμε στους κάδους να ψάχνει φαγητό ενώ την είχαμε πετύχει να ανεβαίνει κυρία τον δρόμο με μια φρατζόλα ψωμί στο στόμα. Κυρία.

Όταν μετακόμισα σε σπίτι μόνη μου την πήρα μαζί μου, σε διαμέρισμα. Μερικά από τα κατορθώματά της ήταν το ξεπουπούλιασμα και σκότωμα αθώων περιστεριών στο Ζάππειο και στη βεράντα μου, η πτώση από τον δεύτερο όροφο για να φάει σουβλάκια που της μύριζαν από τον δρόμο, το φάγωμα halls, μπισκότων, Nutella (για να λύσω τις απορίες άνοιγε ντουλάπια, έσπαγε βάζα με τα δόντια της), η κατανάλωση φακής (την βρήκα μέσα στη χύτρα με μία δάφνη πάνω στη μύτη να με κοιτάζει), με αποκορύφωμα την κατανάλωση 5 κομματιών space cake που μας είχαν φέρει φίλοι από την Ολλανδία (3 μέρες παραισθήσεις).

Τα χρόνια πέρασαν, έφυγα ένα χρόνο και την άφησα στο πατρικό μου, επέστρεψα και ξαναξεκινήσαμε την κοινή μας ζωή. Ξεκάθαρα όμως στη σχέση μας η Σπίθα ήταν το αφεντικό με εμένα ανίκανη να την ελέγξω. Ασυγκράτητη επιθετικότητα( μετράμε 20 ράμματα, μια επίθεση σε Ντόμπερμαν, το κόψιμο μέρους του αυτιού ενός Γκριφόν που είχε σεξουαλικές ορέξεις και το ξεκίνημα επιθετικότητας στα μικρά παιδιά (που σαν πιθήκια πέφτουν πάνω της και της φωνάζουν). Λένε ότι όσο μεγαλώνεις παραξενεύεις και άλλο και το Σπιθί που έχει φτάσει τα 7 και, παραξένευε όλο και περισσότερο με αποτέλεσμα η ζωή μας να μην είναι αρμονική καθώς και η σχέση μας. Αδιαμφισβήτητα με αυτό το σκυλί έχω ζήσει αμέτρητες εμπειρίες και στιγμές και η αγάπη που έχει δώσει και λάβει η καθεμία μας είναι τεράστια. Παρ’ όλα αυτά υπήρχε ανισορροπία και πλήρης έλλειψη ορίων (αν δείτε τα φαγωμένα παπούτσια μου, τους άδειους κάδους σκουπιδιών, τα φαγωμένα τσιγάρα και τους λεκέδες που είχε αφήσει από τις ζημιές της θα καταλάβετε, “αγάπη χωρίς πείσματα δεν έχει νοστιμάδα” και τέτοια).

Είχα αρχίσει να απελπίζομαι μέχρι που έψαξα στο ίντερνετ να βρω εκπαιδευτή και έπεσα πάνω στο Χρήστο Κούτση (τον σωτήρα μας). Διάβασα το site του και μου άρεσε τρομερά η προσέγγισή του και έτσι κανονίσαμε να έρθει να δει τι μπορούμε να κάνουμε. Η ατάκα που μου είπε και δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ ήταν η εξής: ” Είμαι κατά της εκπαίδευσης των σκύλων. Είμαι υπέρ της εκπαίδευσης των ανθρώπων που τα έχουν”. Είχε τεράστιο δίκιο γιατί σε όλες τις σχέσεις it takes two to tango. Σήμερα δηλώνει (3 μήνες μετά που ακόμα δουλεύουμε παρέα) ότι είναι από τα αγαπημένα του σκυλιά. Σε αυτό το διάστημα, το Σπιθί, αυτός ο μικρός Ταλιμπάν, έδειξε και δείχνει εξαιρετική πρόοδο. Αυτό δεν θα συνέβαινε αν δεν έμπαιναν όρια και αν η σχέση μας δεν χτιζόταν σε άλλη βάση. Μέχρι σήμερα η Σπίθα έχει μάθει όλη την βασική υπακοή, είναι ήσυχη στο σπίτι, λερώνει πολύ λιγότερο (από αντίδραση γιατί σου λέει «ώπα βρε μάνα τι πετριά σε βάρεσε 6 χρόνια μετά»), παίζει περισσότερο και με πιο υγιή τρόπο και όχι εμμονικό (πόσα κουκουνάρια ξεκοκκάλιασε ούτε εγώ μπορώ να μετρήσω), με κοιτάει πια στα μάτια και το βασικότερο είμαι πλέον πολύ κοντά στο να την ελέγχω απόλυτα στις αντιδράσεις της με τα άλλα σκυλιά. Δεν μπορούμε ολόκληρη γυναίκα να την κάνουμε στα 45 της να αγαπήσει τα άλλα σκυλιά την μαθαίνουμε όμως να μπορεί να τα ανεχτεί.

Αν δεν ερχόταν ο Χρήστος ξέρω ότι θα χειροτέρευε η κατάσταση πολύ περισσότερο και στο τέλος στην σχέση μας θα υπερίσχυε ο εκνευρισμός όσο και να την λάτρευα. Ειλικρινά τον ευχαριστώ γιατί με υπομονή, επιμονή και κυρίως πολύ αγάπη και προσήλωση μας έβαλε σε σειρά, χωρίς τιμωρίες, χωρίς φωνές ή ξύλο αλλά με σταθερή συμπεριφορά και οριοθέτηση. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι όποτε τον βλέπει χύνεται στο πάτωμα. Έχουμε ακόμα δρόμο μπροστά μας (είναι και μεσήλικας το κορίτσι) ξέρω και νιώθω όμως ότι όπως όλες οι σχέσεις θέλουν δουλειά έτσι και η σχέση δίποδου-τετράποδου με πολλή δουλειά μπορεί να εξελιχθεί, να ανθίσει και στο τέλος ο σκύλος μας να γίνει ο καλύτερος μας φίλος, συγκάτοικος και συνοδοιπόρος.

Το κείμενο αυτό το γράφω αφενός γιατί θεωρώ ότι η περίπτωση αυτού του σκυλιού έχει ενδιαφέρον και είναι αστεία από κάθε άποψη, κυρίως όμως γράφεται αφενός για να ευχαριστήσω το Χρήστο, αφετέρου για να σας πω ότι αν αντιμετωπίζετε προβλήματα με τα δικά σας σκυλιά να θυμάστε ότι πάντα υπάρχουν λύσεις και ποτέ δεν είναι αργά. :)

Χρήστο από καρδιάς σε ευχαριστούμε και οι δύο.