Η Χρυσάνθη…και ο Χάγκυ!!!
I was made for you
«It’s been a long day without you, my friend………»
21.08.2015, γυρνάω από τη δουλειά και η μαμά μου μου λέει ότι ο Σωτηράκης, το σκυλάκι μας, το έσκασε….
Ο Σωτηράκης ήταν (και πάντα θα είναι) ο πρώτος μου μεγάλος έρωτας…. ήταν ένα μαύρο γκριφον – κανίς και 13χρονών (όταν χάθηκε)…
Κάπου εκεί… άλλαξαν τα πάντα για μένα…
Ήμουν από μωρό τρελαμένη με τα σκυλιά…. και ξαφνικά βρέθηκα για 1 ολόκληρο χρόνο να ψάχνω ΑΠΕΓΝΩΣΜΕΝΑ το αγόρι μου….
Κάπου τον Ιούνιο του 2016, είπα ότι θέλω σκύλο… ήταν πολύ μεγάλο το κενό ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ (γιατί του Σωτηράκη ακόμα είναι…) και έπρεπε να το καλύψω σιγά σιγά!
Ένα πράγμα έλεγα μόνο… ότι το επόμενο σκυλάκι μου, θα είναι ΘΗΛΥΚΟ, ΜΕΓΑΛΟΣΩΜΟ και ότι άλλο χρώμα ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΜΑΥΡΟ (και το πέτυχα 100%)!
Κάπως έτσι…. στην προσπάθεια μου να βρω τον εαυτό μου (γιατί είχα χάσει τη μπάλα πια…)….
- ξεκίνησα μεταπτυχιακό…. (δεν έπιασε)
- ξεκίνησα να φύγω από το σπίτι μου για να πάρω σκύλο (οι δικοί μου δεν ήθελαν άλλο)….
- τελικά συγκατοίκησα με το αγόρι μου……..ο οποίος δεν είχε ΠΟΤΕ του σκύλο! Έτσι ο Γιώργος έθεσε ως προϋπόθεση (τη λες και λίγο λογική), να μπούμε εμείς καλά στο σπίτι, να δούμε τι μας γίνεται, να δούμε πως βγαίνουμε οικονομικά (ο Γιώργος άνεργος τότε)…. και μετά να πάρουμε και ένα σκυλάκι!
Μπήκαμε 1/10/16 στο σπίτι μας….. από τις 15/10/2016 και για 1 ολόκληρο μήνα, νομίζω έκλαιγα κάθε μέρα (σχεδόν)! Το θέλω μου (η ανάγκη μου) να πάρω σκύλο, ήταν τεράστια! Είχα βαρέσει κόκκινο.
Ο Γιώργος τότε μου έλεγε (μην ξέροντας καθόλου από σκυλιά και με όλη την αγωνία που είχε), ότι θέλει ένα να μην γαβγίζει, να μην μαδάει, να μην έχει σάλια, να είναι μικρόσωμο, αλλά να μην θυμίζει καθόλου τον Σωτηράκη (του είχε τρελή αδυναμία) και εγώ είχα απογοητευτεί τελείως!!!!!!!!! Το λούτρινο από τα τζάμπο, δεν ξέρω αν τα κάλυπτε ΟΛΑ τα παραπάνω….. Εγώ από την άλλη, ήθελα ένα τρίποδο…. ή ένα σκυλάκι, για να το σώσω…. και έπρεπε εμείς οι 2 να βγάλουμε άκρη……. χαχαχχα πότε!
Πρέπει να του έστελνα 10-15 αγγελίες σκύλων την μέρα στο ΦΒ…. (καθόλου πιεστική)
Με τα πολλά,
Σάββατο 19/11/2016, βρισκόμαστε στο 4Feet στη Γλυφάδα, για να δούμε ένα σκυλάκι του ΣΠΑΖ, την Μπριζίτ (1 χρονού, λευκή, γύρω στα 15κιλάκια – πιτμπουλίτσα). Η κοπέλα εκεί μας ρώτησε πρώτα τι περίπου ψάχνουμε…. ο Γιώργος είπε χαρακτηριστικά…. «Θέλω τον πιο τεμπέλη σκύλο που έχεις….»!
Μας βγάζει την Μπριζίτ να τη δούμε…. και βγαίνει μια σκιά (γιατί αυτό πρόλαβα να δω….) η οποία έτρεχε και χοροπήδαγε σαν τρελή επάνω μας, μας δάγκωνε κτλ… κάπου εκεί νομίζω σκέφτηκα, ότι δεν θα βρούμε ποτέ σκυλάκι (εννοείται ότι ο Γιώργος εκείνη την ώρα είχε βαρέσει 5 εγκεφαλικά!!!!).
Εκεί λοιπόν ακούγεται η μαγική φωνή της κοπέλας να λέει…. «είναι 2 σκυλάκια που έχουμε, τα οποία είναι πολύ καλά και ήσυχα, η Λάτε και ο Χάγκυ. Θέλετε να τα φέρω να τα δείτε μήηηηηηπως θέλετε κάποιο;»
Μπαίνει μέσα, και 1 λεπτό μετά…. ανοίγει η πόρτα……..και βγαίνει από μέσα, ένα υπέροχο μαύρο μούτρο, χαλαρός και τελείως ζεν… μας λέει «αυτός είναι ο Χάγκυ, είναι πολύ καλός, ήρεμος κτλ κτλ κτλ»! Ρωτήσαμε 2-3 πράγματα και φύγαμε (γιατί 7 η ώρα, 19 Νοεμβρίου στην Γλυφάδα, πρέπει να είχε -45οC!!!!!)…
Μπαίνουμε στο αμάξι, εγώ απογοητευμένη και στεναχωρημένη και ο Γιώργος όπως πάντα, με μούτρα…χαχαχαχαχα
Αρχίζει τότε να μου λέει διάφορα…. εγώ απαντούσα μονολεκτικά, μη ακούγοντας τον…. απλά του πετάω ένα «Εντάξει, ας συζητήσουμε πρώτα αν το θέλουμε τελικά το σκυλάκι…. και βλέπουμε τι θα κάνουμε…»!
Εκεί νομίζω η φωνή του ήταν πιο ωραία από ποτέ… «Αυτόν θα πάρουμε…»
Και έτσι, ξεκίνησαν όλα….
Επί 5 μέρες, πηγαίναμε κάθε μέρα μετά τη δουλειά στη Γλυφάδα (Φιλαδέλφεια – Αμπελόκηποι – Γλυφάδα), για να τον δούμε, να μας συνηθίσει έστω και λίγο… Μας είχαν πει ότι μπορούσαμε να του αλλάξουμε όνομα αν θέλουμε, αλλά μας φαινόταν κάπως εγωιστικό, στα 2 του, να του αλλάξουμε όνομα και έτσι αποφασίσαμε πως όχι (παρ’ ότι δεν μας άρεσε το Huggy καθόλου)……
Έφτασε η μεγάλη μέρα… Παρασκευή 25.11.2016, η μέρα που θα μας τον έφερναν σπίτι! (τα πάντα ήταν έτοιμα στο σπίτι…. το σπίτι του, η ταυτότητά του, τα μπωλάκια του….)
Το πρωί ξύπνησα με κόμπο στο στομάχι….. το χαμόγελο έφτανε μέχρι τα αυτιά….Νομίζω εκείνη τη μέρα δε δούλεψα καθόλου…..
Ήταν γύρω στις 12.00 που η υπεύθυνη του ΣΠΑΖ, μου στέλνει φωτογραφία το συμβόλαιο υιοθεσίας του (μιλάμε για πολύ κλάμα) και μπορώ να πω με σιγουριά, ότι αυτή είναι η 1η μου μεγάλη στιγμή με τον Huggy (κι ας μην ήταν παρόν)!
Γυρνάω 4.30 από τη δουλειά και την βγάζω στο μπαλκόνι μέχρι να τον φέρουν, ο Γιώργος χαρούμενος, αλλά και με μια αγωνία για το τι έρχεται….
Και έτσι…. ξεκινάει η ζωή μου/μας με το αγόρι μου/μας…..
Τι άλλαξε;
ΤΑ ΠΑΝΤΑ!!!!! Την κοσμοθεωρία μου! Τη ζωή μου! Τα συναισθήματά μου! Την εικόνα μου για τον εαυτό μου! Την σχέση μου!
Με όλα τα πράγματα που είχαν αλλάξει στη ζωή μου…. ήμουνα κάθε μέρα σωματικά και ψυχολογικά ΕΞΟΥΘΕΝΩΜΕΝΗ….. και μόνο που γύρναγα όμως και έβλεπα το βλέμμα του, ήταν η απόλυτη γαλήνη!
Η μοναδική αγκαλιά του – γιατί μιλάμε για κανονική ανθρώπινη αγκαλιά, απο αυτές που σου βάζει ο άλλος τα χέρια του γύρω από τη μέση και σε σφίγγει (εξ’ ου και το όνομα) – ήταν αυτή που έπαιρνε όλα τα προβλήματα!
ΑΓΑΠΗ – ΧΑΡΑ – ΓΕΛΙΟ – ΚΛΑΜΑ – ΕΡΩΤΑΣ – ΓΛΥΚΑ – ΗΡΕΜΙΑ!
Αυτό το πλάσμα, είναι η δύναμή μου….
όταν ακουμπάει το κεφαλάκι του στο στέρνο σου παίρνωντας μια βαθιά ανάσα, γιατί απλά ησύχασε που γύρισες και σήμερα στο σπίτι,
όταν σε κοιτάει και λιώνει,
όταν τρέχει να ακουμπήσει πάνω σου γιατί κατάλαβε ότι κλαις,
όταν γλείφει τα δάκρυα σου (είναι και λίγο νόστιμα…),
όταν σε ακουμπάει επιτακτικά με το χέρι του για να τον χαϊδέψεις,
όταν σε σπρώχνει στη βόλτα γιατί φοβάται τις γάτες κάνοντας και λίγο τον νταή όμως,
όταν μπαίνει διακριτικά στο δωμάτιο το σαββατοκύριακο, να δει αν ξύπνησες, και φεύγει με όπισθεν για να μην σε ξυπνήσει,
όταν σε κοιτάει με αυτά τα μεγάλα μάτια γεμάτα απορία (γιατί έχεις αρχίσει να του μιλάς γούτσου γούτσου και δεν καταλαβαίνει τίποτα),
όταν από τη χαρά του που παίζετε, δεν τον νοιάζει που έχει βρει σε όλα τα έπιπλα του σπιτιού,
όταν κάνει ανάποδη πιρουέτα (με τα πίσω πόδια), από τη χαρά του που κατάλαβε ότι θα βγείτε,
όταν έρχεται δίπλα σου και σε κοιτάει ΑΚΡΙΒΩΣ την ώρα που τον βγάζεις βόλτα, λες και έχει καταπιεί ξυπνητήρι,
όταν αγναντεύει από τον μπαλκόνι, σαν άλλη Αλίκη Βουγιουκλάκη,
όταν έρχεται και χώνεται στη μέση γιατί δεν μπορεί να σε αγκαλιάζει κανένας άλλος πέρα από εκείνον……
Όταν σου δείχνει με όσους τρόπους ξέρει ότι ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΕΙ….
Όταν καταλαβαίνεις, ότι έχει αλλάξει την ίδια τη σχέση με τον άνθρωπό σου, γιατί πια έχετε άλλους 735.471.354.106.401.264 λόγους να γελάτε, έχετε ένα μεγάλο κοινό πια, ένα 4ποδο παιδί…
Όταν ξέρεις ότι (παρ’ ότι έχει αδυναμία στον μπαμπά του), δεν έχει καλύτερο από το να είστε και οι 3 μαζί αγκαλιά στο πάτωμα…..
Μέσα από τα ματιά του Χάγκυ, βλέπω έναν υπέροχο Γιώργο, και μέσα από τα μάτια του Γιώργου, όταν κοιτάει το Χάγκυ, βλέπω την απόλυτη αγάπη!!!
Ο Χάγκυ είναι η δύναμή μου, γιατί είναι η μεγαλύτερη χαρά μου και η μεγαλύτερη ηρεμία μου, αυτά τα 2 χρόνια που ήταν πολύ δύσκολα, από όλες τις απόψεις!
Ο Χάγκυ, ήταν το δώρο του Θεού σε μένα…
«All of these lines across my face… Tell you the story of who I am… So many stories of where I’ve been… And how I got to where I am… But these stories don’t mean anything…When you’ve got no one to tell them to…It’s true, I was made for you!!!!
I climbed across the mountain tops…Swam all across the ocean blue…
I crossed all the lines, and I broke all the rules…
But, baby, I broke them all for you…
Oh because even when I was flat broke
You made me feel like a million bucks… You do…
I was made for you…
You see the smile that’s on my mouth… It’s hiding the words that don’t come out… And all of my friends who think that I’m blessed… They don’t know my head is a mess… No, they don’t know who I really am…
And they don’t know what I’ve been through like you do
And I was made for you…»
Ευχαριστώ τα 4ποδα αγόρια μου, για τις υπέροχες στιγμές, που είχα με τον έναν και που έχω και θα έχω με τον άλλον!
Εύχομαι όλοι οι άνθρωποι να μπορούσαμε να αγαπήσουμε σαν τα σκυλιά!
Εύχομαι όλοι οι ΚΑΛΟΙ και ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ άνθρωποι να υιοθετούσαν ένα σκύλο, γιατί απλά είναι ΔΩΡΕΑΝ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ!!!
Ο Γιώργος…και ο Χάγκυ!!!
Από μικρό παιδί θυμάμαι τον εαυτό μου να αγαπάει τα σκυλιά. Μέχρι εκεί όμως. Να ταΐσω τα αδέσποτα, να τους βάλω λίγο νερό και στοπ.
Όταν γνώρισα την Χρυσάνθη, γνώρισα και τον Σωτήρη. Ένα μαύρο γκριφόν κανίς. Έτσι, για πρώτη φορά έζησα λίγο περισσότερο με κάποιο τετράποδο.
